بچه که بودیم، توی بازی هامون کلمه ای که خیلی تکرار می شد، "مثلا" بود. می گفتیم: مثلا من مامان می شم، مثلا اینجا خونمون بود، مثلا این خرسه بچه بود من مامانش بودم. مثلا ما تو خارج زندگی می کردیم. و هزار تا مورد دیگه مثل اینا. حالا، امروز، دلم می خواد برگردم به اون دوران. بگم بیا بازی کنیم. مثلا الان پارسال بود. مثلا من هنوز اونقدر احساس داغونی نمی کردم. مثلا تو هنوز اونقدر گیر نداده بودی به این مسئله که ما می تونیم با هم زندگی کنیم یا نه. مثلا من خیلی قوی بودم. مثلا من زود تسلیم نمی شدم. مثلا قبل از اون همه اقدامات شتاب زده، یه کم بیشتر فکر کرده بودیم. مثلا من عادت داشتم وقتی چیزی رو می خوام براش تلاش کنم نه اینکه بسپرم به تقدیر. مثلا بخت با ما یار بود. مثلا من لا اقل برای برادرم که اون همه خودشو مشتاق نشون می داد جریانو تعریف کرده بودم. مثلا من اینقد همه چیزو حاضر و آماده نمی خواستم. مثلا من یه آدم دیگه بودم. من هر کسی جز اینی که بودم، بودم. مثلا من یهو نکشیده بودم کنار. مثلا من توی بهت ولت نکرده بودم. مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا مثلا ............ م ث ل ن . . . . .
توی زندگی اگه بخوای مثلا ها رو بشماری تا قیامت هم وقت بدن باز کم میاری . ببین بیا یه بار امتحانی همه ی این مثلا رو بی خیال شیم جز یکی ! مثلا بگیم زندگی شانسه . خوب آوردی میری جلو بد آوردی وایمیسی تا بار بعدی خوب بیاری و رد شی ؟ چی میشه مگه ؟ مگه اینجا نیومدیم زندگی کنیم ؟ پس چرا زندگی نمی کنیم ؟ چرا همه اش با زندگی نکردنامون زندگی می کنیم ؟
سوالات خوبین.. راستشو بخوای منم خیلی به این سوالای خوب فکر می کنم. اما جوابای خوب زیاد نیستن... مثلا همین که می گی وایمیسی تا بار بعدی خوب بیاری و رد شی ، به همین سادگیام نیس این وایسادن... گاهی به قیمت آسیب های غیر قابل جبران روحی تموم میشه...
به هر حال موافقم که بیاییم زندگی کردن را یاد بگیریم.
آره واقعن... خیلی این مثلن خوبه...
حالا من مشکل آندو (Undo) دارم!... انقدر که پای کامپیوترم، گاهی که پا می شم و می رم دنبال زندگی یادم می ره بزنم اون یکی کانال! بعد گند که می زنم یه لحظه فکر می کنم با یه آندو درست می شه... بعد نمی شه... بعد بدبخت می شم!
آخ اینو می فهمم! حالا من اندازه تو پای کامپیوتر نیستم اما با این نیاز به آندو زیاد مواجهم! پس ببین دیگه تو چی می کشی....!